Στα 1930 είχε γράψει ο Κώστας Ουράνης: «…στην Αγιάσο είναι ό,τι και στο Άγιο Όρος. Η ζωή μοιάζει να κινείται με μια αφάνταστη επιβράδυνση, να είναι αιώνες ολόκληρους πίσω από την εποχή μας. Όλα εκεί είναι απλά, ήσυχα, πατριαρχικά, όπως στους καιρούς που η μηχανή δεν είχε ακόμα εμφανισθεί…»
Παραδοσιακό τραγούδι από το νησί της Λέσβου και πιο συγκεκριμένα από την κωμόπολη "Αγιάσος". Είναι τραγούδι της αγάπης, ιδιαιτέρως γνωστό και ανάμεσα στους Μικρασιάτες πρόσφυγες, με μικρή διαφορά όμως στην προφορά και τη διάλεκτο. Οι Αγιασιώτες σπάνια τραγουδούσαν και χόρευαν ταυτόχρονα. Τις περισσότερες φορές χόρευαν υπό τη συνοδεία οργανικών σκοπών και τραγουδούσαν καθιστικούς σκοπούς σε διάφορες περιστάσεις της ζωής (βαφτίσια, γάμους, νυχτέρια κλπ.). Στους καθιστικούς σκοπούς ανήκει και το συγκεκριμένο τραγούδι, μολονότι η μελωδία του βρίσκεται σε έρρυθμο στίχο. Πρόκειται μάλλον για ένα από τα παλαιότερα τραγούδια της Αγιάσου και εν γένει του νησιού. Έχει καταγραφεί ήδη πριν από το 1850.
Οι στίχοι:
Ανάθεμα τον αίτιο κι ας το 'χει αμαρτία
να χωριστούμ' αγάπη μου χωρίς καμιάν αιτία.
Συ μπαξές τσι γω φυντάνι
να σ' απαρνηθώ δεν κάνει.
Αγάπα με πουλάκι μου όπως μ' αγάπας πρώτα
τα ξένα λόγια μην ακούς μον' την καρδιά σου ρώτα.
Σάλτα τσ' άρπα μ' απ' του κύμα
μη πνιγώ τσ' έχεις του κρίμα.
Θα το 'χω το παράπονο σε όλη τη ζωή μου
κι όταν σε συλλογίζομαι θα λιώνει το κορμί μου.
Έχει γεια τσι γω παγαίνου
μι τα χείλη του καμένου.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !
